رسیدگی غیابی در رویه قضایی بین المللی دادگستری

یکی از موارد نقض قواعد آیین‌دادرسی در دیوان بین‌المللی دادگستری «عدم‌حضور یکی از طرفین در جریان رسیدگی» است که با توجه به اصل رضایی بودن صلاحیت همواره احتمال وقوع آن وجود دارد. رسیدگی غیابی شیوه‌ای است که با اعمال آن طبق ماده 53 اساسنامه دولت غایب نتواند با توسل به عدم‌مشارکت خود به حقوق دولت حاضر خدشه وارد و از اجرای عدالت جلوگیری کند. در این مقاله براساس رویه قضایی نشان داده می‌شود که دیوان در صورت غیبت خوانده در کل یا بخشی از دعاوی ترافعی با توجه به دلایل طرف حاضر و مستندات غیررسمی طرف غایب، رسیدگی را ادامه داده و تکالیف خود را در احراز صلاحیت و صدور حکم به نفع طرف حاضر در صورت اثبات ادعا از لحاظ موضوعی و حقوقی در کمال بی‌طرفی انجام می‌دهد. گرچه تداوم رسیدگی ممکن است حقوق دولت غایب را تضییع کند اما این امر پیامدی است که آن را پذیرفته و ملزم به اجرای آن است.